از وقتی شروع کردم به توجه کردن به خواسته های دیگران. سعی کردم تا مراقبت کنم از آدمهای دور و برم. سعی کردم ببینمشون. احساس تنهایی می کنم.

خیلی دلم می خواد مثل قبل بی اهمیت به رفتار آدمها زندگی کنم. واقعا یه آرامشی داره که نگو.

ولی نمیشه. واسه همین مجبورم هر چند وقت یکبار این احساس مسخره را با کلی منطق آنالیزش کنم تا از خودم دورش کنم.

خدایی به نظرم آدمها فقط تو را تنهاتر می کنند. بدون آدمها. واقعا کامل تری. 

اینم یه درد دل دیگه خدا

. 

تقریبا دارم پاچه همه را می گیرم امروز. سرحال نیستم و از اتفاقات اخیر عصبانی. 

البته که سعی می کنم آروم کنم خودم را ولی مشکلاتی که مربوط به خود آدم هست. بیشتر آدم را اذیت می کنه

نمی دانم واقعا آیا عصبانی نباید باشم. 

چرا راضی نیستم از عملکرد هیچ کس بالاخص خودم. 

انتخاب شریک های کاری مناسب. در رشد کار بسیار اهمیت دارند. کسانی که همردیف و هم انگیزه تو باشند. خوب الان بعد از 10 سال فهمیدن این موضوع واقعا وحشتناکه. چون می فهمی امکان تغییر که نداری. ولی باید تلاش کنی تا شرایط را تغییر بدی و در حالت درست قرار بگیری تا به مقصدی که می خوای برسی

بله تلاش. اصلا این تلاش تمامی نداره. گاهی خسته می شم از تنها دویدن. به خاطر همین باید شخص یا اشخاصی را بیابم و همکاری کنم باهاشون که در زمانی که من خسته می شم آنها بدوند. یا حداقل مرا هل بدند. تشویق کنند. و به روشی خستگی مرا را کمک کنند تا رفع بشه.

تنها انگیزه و تلاش کافی نیست. باید درست حرکت کرد و در مسیر درست تلاش کرد. 

امروز خوشحالم چون دو نفر در آرامش بعد از طوفانی که باهم ساخته بودند. دوباره بهم سلام کردند. دوباره اجازه دادند نگاه هشون در هم گره بخوره. دوباره به خاطر هم قدمی برداشتند و کاری کردند.

درست شروع کوتاهی هست. درسته یک همراهی با کلی ترس از فاصله گرفتن مجدد هست. ولی اینکه الان در آرامش به سر می برند خوشحال کنندست.

چقدر خوبه گاهی بهم فرصت بدند آدمها که دور بشند وقتی نزدیکیشون فقط آنها را از هم دورتر می کنه.